Tajemnica mojego zamążpójścia

Od dziecka marzyłam o miłości jak z bajki, o pięknym ślubie i przystojnym "księciu na białym koniu". Niektórzy z Was już wiedzą - w święta wyszłam za mąż. Wszystko zaczęło się kilka miesięcy temu, a właściwie jeszcze wcześniej, bo gdy trafiłam do cudownej licealnej klasy...

Klasa liczyła wtedy 21 chłopaków i 9 dziewczyn. Z czasem ja, jak i reszta koleżanek przyzwyczaiłyśmy się do tej przewagi. Wiele wydarzeń i spotkań klasowych mocno zintegrowało nas ze sobą. Przez te trzy lata naprawdę dużo się działo. Jak sami wiecie życie potrafi zaskakiwać - związałam się z jednym z naszych klasowych mężczyzn. Mimo, że parom klasowym nie zawsze się układa, ja od początku wiedziałam, że to TEN jedyny, z którym chcę spędzić resztę życia. Jesteśmy w klasie maturalnej, mamy po 18 lat i... wzięliśmy ślub! Być może obawa przed reakcją naszych rodzin sprawiła, że postanowiliśmy wziąć go potajemnie. Pomogli nam w tym koledzy i koleżanki z klasy. Była zabawa, obrączki, a także doborowe towarzystwo - góralskie i nie tylko. Sukni ślubnej nie kupowałam, pożyczyłam starą od mamy koleżanki. Pewnie powiecie, że ślub w tym wieku to głupie posunięcie, ale przecież miłość nie wybiera! Jestem już szczęśliwą żoną i zaprzeczając wszystkim plotkom, nie spodziewam się w najbliższym czasie dziecka!

Jestem pewna, że moje życie wraz z zawarciem ślubu zaczęło się na nowo.

Pokażę Wam kilka zdjęć z mojego, a właściwie naszego, wspólnego wesela.

Prawda, że piękny? :)

Pora jednak się obudzić i wrócić do szarej szkolnej rzeczywistości, a zaraz po studniówce obejrzeć film z naszą nietypową, weselną czołówką. Pozostaje tylko czekać i wspominać te piękne chwile spędzone w gronie mojej cudownej klasy. A może kiedyś mój klasowy związek przyniesie takie efekty? Kto wie...

Ach... i dziękuję wszystkim za życzenia, ciepłe słowa i gratulacje!